بِسْمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحْمَـٰنِ ٱلرَّحِیمِ

♦ أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحَـٰبَ ٱلْکَهْفِ وَٱلرَّقِیمِ کَانُوا۟ مِنْ ءَایَـٰتِنَا عَجَبًا (9) إِذْ أَوَى ٱلْفِتْیَةُ إِلَى ٱلْکَهْفِ فَقَالُوا۟ رَبَّنَآ ءَاتِنَا مِن لَّدُنکَ رَحْمَةً وَهَیِّئْ لَنَا مِنْ أَمْرِنَا رَشَدًا (10) ♦

آیا گمان کرده‌ای که [سرگذشت] یاران آن غار بزرگ و صاحبان آن لوح نوشته [که صدها سال خفتند و بیدار شدند] از آیات و نشانه‌های شگفت‌انگیز ما بود؟ [بلکه آفریدن زینت‌های روی زمین و فانی کردن آن‌ها عجیب و میراندن جاندارها و زنده کردن آن‌ها در قیامت عجیب‌تر از آن است]. ❋ [به یاد آر] آن‌گاه که آن جوانان در آن غار بزرگ پناه گرفتند؛ پس گفتند: پروردگارا، از جانب خود به ما رحمتی ببخش و برای ما در کارمان هدایت و نجات فراهم ساز❋