بِسْمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحْمَـٰنِ ٱلرَّحِیمِ

♦ قَالَ هَـٰذَا رَحْمَةٌ مِّن رَّبِّى ۖ فَإِذَا جَآءَ وَعْدُ رَبِّى جَعَلَهُۥ دَکَّآءَ ۖ وَکَانَ وَعْدُ رَبِّى حَقًّا (98) وَتَرَکْنَا بَعْضَهُمْ یَوْمَئِذٍ یَمُوجُ فِى بَعْضٍ ۖ وَنُفِخَ فِى ٱلصُّورِ فَجَمَعْنَـٰهُمْ جَمْعًا (99) ♦

گفت: این [عمل] رحمتی است از جانب پروردگار من [تا آن‌گاه که وعده پروردگارم فرا رسد]، پس چون وعده پروردگارم [که حادثه‌ای است مربوط به خرابی آن یا قیام رستاخیز] فرا رسد آن را درهم کوبد و خرد کند و وعدۀ پروردگار من همیشه حق و ثابت است. ❋ و در آن روز [که سد فرو ریزد و پایان جهان نزدیک شود و علائمی از نفخۀ اول صور ظاهر گردد] آن‌ها را [یأجوج و مأجوج یا همۀ مردم دنیا را به حال خود] رها کنیم تا در یکدیگر [مخلوط گردند و همانند دریا] موج زنند [و هرج و مرجی بر بشر حاکم شود] و [چون قیامت فرا رسد نفخۀ دوم] در صور دمیده گردد؛ پس همۀ آن‌ها را به طرزی عجیب گرد آوریم [ذرات جسدهایشان را از میان خاک جمع کرده مجسم سازیم و ارواح برزخیشان را در آن‌ها وارد کنیم و در صحنه محشر حاضر نماییم].❋