«سخاوت» گذران را گوارا می‌کند و رزق را گشاده. مایۀ آرامش است و زندگی آسان. عیب‌پوش است و شُکوه‌آفرین. عزت‌زاست و آقایی‌آور. رویانندۀ دوستی است و گردانندۀ دشمنی. مایۀ دوام نعمت است و برترین گونۀ شکر آن. آرایندۀ فهم است و پالایندۀ عمل. شویندۀ گناه است و شفادهندۀ شوریِ چشم. سایندۀ حسادت است و کاهندۀ کینه. آرایندۀ فهم است و پالایندۀ عمل.

ویژگی حتمی انبیاست و اولیا(علیهم‌السلام). مؤمن هم اگر سخاوتمند نباشد، ایمانش لَنگ است.

پهنه‌اش پهناور است: از عفوِ جفاکار تا جان‌فشانی در راه پروردگار.

ریشۀ این‌همه، سخاوت الهی است، همان خُلق عظیم خدای متعال.

اهمیتش وقتی بیشتر رُخ می‌نماید که باور کنیم

ناسخاوتمندی (بخل) دردی است فراگیر و فرورفته در جان همۀ انسان‌ها.

***

حد سخاوت در مادیات و مرزش در معنویات چیست؟ موطن بلندطبعی کجاست؟ موانع گشاده‌دستی چیست؟ آداب بخشش کدام است؟ عقل‌افزایی برای کسب سخاوت، چه راهی دارد؟ 

انگیزۀ نگارش کتاب سخاوت دغدغه‌هایی ازاین‌دست است.

 ***

همچنین بررسی نکات نابی از وادی انفاق؛ همچون:

فقر و غنای گیرندۀ انفاق، صدقۀ آسان، علت محتاج‌تربودن بخشنده به بخشش، پربارترکردن انفاق، چرایی تأکید بر ردنکردن سائل، چگونگی رفتار با صدقه‌خواه، روش رویارویی با گدایان پرشمار، شرایط کمک مالی کلان.