بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
♦ قالَ تَزْرَعُونَ سَبْعَ سِنینَ دَأَباً فَما حَصَدْتُمْ فَذَرُوهُ فی سُنْبُلِهِ إِلاَّ قَلیلاً مِمَّا تَأْکُلُونَ (47) ثُمَّ یَأْتی مِنْ بَعْدِ ذلِکَ سَبْعٌ شِدادٌ یَأْکُلْنَ ما قَدَّمْتُمْ لَهُنَّ إِلاَّ قَلیلاً مِمَّا تُحْصِنُونَ (48) ♦
گفت: هفت سال با تلاش پیگیر زراعت میکنید، پس هرچه درو کردید، آن را در خوشهاش نگاه دارید، جز اندکی را که میخورید. آنگاه پس از آن، هفت سال قحطی میآید که آنچه از پیش برای آن سالها کنار گذاشتهاید، میخورند جز اندکی از آنچه ذخیره میکنید.