بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

♦ وَ لَئِنْ أَذَقْنَا الْإِنْسانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْناها مِنْهُ إِنَّهُ لَیَؤُسٌ کَفُورٌ (9) وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَیَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّیِّئاتُ عَنِّی إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ (10) ♦

و اگر از جانب خود رحمتی به انسان بچشانیم، سپس آن را از وی سلب کنیم بسیار مایوس می‌شود و کفران می‌ورزد (9). و اگر پس از محنتی که به او رسیده نعمتی به او بچشانیم، حتما خواهد گفت: گرفتاری‌ها از من دور شد [و دیگر برنمی‌گردد] به‌راستی او سرمست و فخر فروش است (10).