بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

 ♦وَ إِلى‏ ثَمُودَ أَخاهُمْ صالِحاً قالَ یا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَکُمْ مِنْ إِلهٍ غَیْرُهُ هُوَ أَنْشَأَکُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَ اسْتَعْمَرَکُمْ فیها فَاسْتَغْفِرُوهُ ثُمَّ تُوبُوا إِلَیْهِ إِنَّ رَبِّی قَریبٌ مُجیبٌ (61) قالُوا یا صالِحُ قَدْ کُنْتَ فینا مَرْجُوًّا قَبْلَ هذا أَ تَنْهانا أَنْ نَعْبُدَ ما یَعْبُدُ آباؤُنا وَ إِنَّنا لَفی‏ شَکٍّ مِمَّا تَدْعُونا إِلَیْهِ مُریبٍ (62) ♦

و به‌سوى [قوم‌] ثمود، برادرشان صالح را [فرستادیم‌]. گفت: اى قوم من! خدا را بپرستید که براى شما هیچ معبودى جز او نیست. اوست که شما را از زمین پدید آورد و شما را به عمران آن وا داشت. پس از او آمرزش بخواهید، آن‌گاه به درگاه او توبه کنید که پروردگار من [به شما] نزدیک و اجابت کننده است. ❋ گفتند: اى صالح! به راستى تو پیش از این میان ما مایه امید بودى، آیا ما را از پرستش آنچه پدرانمان مى‌پرستیدند باز مى‌دارى؟ و بى‌گمان ما از آنچه تو ما را بدان مى‌خوانى سخت دچار شکّیم و [نسبت به آن‌] مردّدیم.