بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

 ♦وَ ما ظَلَمْناهُمْ وَ لکِنْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَما أَغْنَتْ عَنْهُمْ آلِهَتُهُمُ الَّتی‏ یَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ شَیْ‏ءٍ لَمَّا جاءَ أَمْرُ رَبِّکَ وَ ما زادُوهُمْ غَیْرَ تَتْبیبٍ (101) وَ کَذلِکَ أَخْذُ رَبِّکَ إِذا أَخَذَ الْقُرى‏ وَ هِیَ ظالِمَةٌ إِنَّ أَخْذَهُ أَلیمٌ شَدیدٌ (102) ♦

و ما به آنها ستم نکردیم، بلکه آنها [بودند که‌] به خودشان ستم کردند. پس چون فرمان پروردگارت آمد، خدایانى که به جاى خدا مى‌خواندند هیچ مشکلى را از آنها دور نکردند و جز بر هلاکشان نیفزودند. ❋ و این‌گونه است گرفتار کردن پروردگارت آن‌گاه که مردم شهرها را به سزاى ظلمشان گرفتار مى‌کند. بى‌تردید مجازات خداوند دردناک و سخت است.