بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

♦ وَ لَوْ أَنَّ قُرْآناً سُیِّرَتْ بِهِ الْجِبالُ أَوْ قُطِّعَتْ بِهِ الْأَرْضُ أَوْ کُلِّمَ بِهِ الْمَوْتى‏ بَلْ لِلَّهِ الْأَمْرُ جَمیعاً أَ فَلَمْ یَیْأَسِ الَّذینَ آمَنُوا أَنْ لَوْ یَشاءُ اللَّهُ لَهَدَى النَّاسَ جَمیعاً وَ لا یَزالُ الَّذینَ کَفَرُوا تُصیبُهُمْ بِما صَنَعُوا قارِعَةٌ أَوْ تَحُلُّ قَریباً مِنْ دارِهِمْ حَتَّى یَأْتِیَ وَعْدُ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ لا یُخْلِفُ الْمیعادَ ♦

و اگر قرآنی بود که کوه‌ها بدان به راه می‌افتادند یا زمین بدان تکه‌تکه می‌گردید یا مردگان با آن به‌سخن می‌آمدند، [باز ایمان نمی‌آوردند،] بلکه رشتۀ همۀ کارها به‌دست خداست. آیا کسانی‌که ایمان آورده‌اند، [از ایمان اینان] مأیوس نشده و [ندانسته‌اند] که اگر خدا می‌خواست، قطعاً تمام مردم را [اجباراً] به‌راه می‌آورد؟ و کسانی‌که کافر شدند، پیوسته به‌سزای آنچه کرده‌اند، مصیبت کوبنده‌ای به آنان می‌رسد یا نزدیک خانه‌هایشان فرود می‌آید تا وعدۀ [نهایی] خدا فرا رسد. آری خدا خُلف وعده نمی‌کند.