بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

♦ وَ لَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِنْ قَبْلِکَ فَأَمْلَیْتُ لِلَّذینَ کَفَرُوا ثُمَّ أَخَذْتُهُمْ فَکَیْفَ کانَ عِقابِ (32) أَ فَمَنْ هُوَ قائِمٌ عَلى‏ کُلِّ نَفْسٍ بِما کَسَبَتْ وَ جَعَلُوا لِلَّهِ شُرَکاءَ قُلْ سَمُّوهُمْ أَمْ تُنَبِّئُونَهُ بِما لا یَعْلَمُ فِی الْأَرْضِ أَمْ بِظاهِرٍ مِنَ الْقَوْلِ بَلْ زُیِّنَ لِلَّذینَ کَفَرُوا مَکْرُهُمْ وَ صُدُّوا عَنِ السَّبیلِ وَ مَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ هادٍ (33) ♦

و بی‌گمان فرستادگان پیش از تو نیز مسخره شدند. پس به کسانی‌که کافر شدند، مهلت دادم، آنگاه آن‌ها را عقوبت کردم، پس [بنگر که] عقوبت من چگونه بود. آیا کسی‌که مراقب عملکرد هر فردی است [، شریک دارد؟] و حال آنکه برای خدا شریکانی قرار دادند. بگو: آن‌ها را [به اوصافشان] نام ببرید. آیا چیزی را به او خبر می‌دهید که از وجود آن در زمین بی‌خبر است یا سخنی سطحی و بیهوده می‌گویید؟ آری، در نظر کافران مکرشان زینت یافته و از راه [خدا] بازداشته شده‌اند و هرکه را خدا گمراه کند، هیچ رهبری نخواهد داشت.