بِسْمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحْمَـٰنِ ٱلرَّحِیمِ

♦ وَقَالَ ٱلَّذِینَ أَشْرَکُوا۟ لَوْ شَآءَ ٱللَّهُ مَا عَبَدْنَا مِن دُونِهِۦ مِن شَىْءٍ نَّحْنُ وَلَآ ءَابَآؤُنَا وَلَا حَرَّمْنَا مِن دُونِهِۦ مِن شَىْءٍ ۚ کَذَ‌ٰلِکَ فَعَلَ ٱلَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ ۚ فَهَلْ عَلَى ٱلرُّسُلِ إِلَّا ٱلْبَلَـٰغُ ٱلْمُبِینُ (35) ♦

 و کسانی که شرک ورزیدند گفتند: اگر خدا می‌خواست نه ما و نه پدران ما چیزی را جز او پرستش نمی‌کردیم و چیزی را بدون [اجازه] او حرام نمی‌کردیم! [و چون اراده بر عدم ندارد پس عذاب نداریم. آری] کسانی که پیش از آن‌ها بودند نیز این‌چنین کردند. پس آیا بر فرستادگان ما [وظیفه‌ای] جز رساندن آشکار است؟! [که در جواب آن‌ها بگویند: هر چند خدا اراده حتمی بر عدم کفر وعدم تحریم حلال ندارد و گرنه تکالیف از اختیار بیرون می‌رود، لکن از آن‌ها نهی کرده و کفر و عذاب تابع این نهی است.] ❋