بِسْمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحْمَـٰنِ ٱلرَّحِیمِ

♦ ثُمَّ إِنَّ رَبَّکَ لِلَّذِینَ عَمِلُوا۟ ٱلسُّوٓءَ بِجَهَـٰلَةٍ ثُمَّ تَابُوا۟ مِنۢ بَعْدِ ذَ‌ٰلِکَ وَأَصْلَحُوٓا۟ إِنَّ رَبَّکَ مِنۢ بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَّحِیمٌ (119)  إِنَّ إِبْرَ‌ٰهِیمَ کَانَ أُمَّةً قَانِتًا لِّلَّهِ حَنِیفًا وَلَمْ یَکُ مِنَ ٱلْمُشْرِکِینَ (120) ♦

سپس مسلّماً پروردگار تو نسبت به کسانی که از روی نوعی نادانی [غفلت از عظمت حق و غلبه هوای نفس] مرتکب گناه گشته‌اند، آن‌گاه پس از وقوع آن توبه کرده و هم خود صالح شدند و هم [گذشته‌ها را] اصلاح نمودند، البته پروردگارت پس از آن بسیار آمرزنده و مهربان است. ❋ به راستی ابراهیم [به تنهایی به لحاظ کمالات انسانی‌اش، بسان] امّتی بود، و یا در مدتی از عصر خود به تنهایی مصداق یک امت اسلامی بود، فروتن و مطیع خدا و حق‌گرا بود و هیچ‌گاه از مشرکان نبود [نه به شرک در وجود و نه در ربوبیت و عبادت و طاعت]. ❋