بِسْمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحْمَـٰنِ ٱلرَّحِیمِ

♦ وَمَا مَنَعَ ٱلنَّاسَ أَن یُؤْمِنُوٓا۟ إِذْ جَآءَهُمُ ٱلْهُدَىٰٓ إِلَّآ أَن قَالُوٓا۟ أَبَعَثَ ٱللَّهُ بَشَرًا رَّسُولًا (94) قُل لَّوْ کَانَ فِى ٱلْأَرْضِ مَلَـٰٓئِکَةٌ یَمْشُونَ مُطْمَئِنِّینَ لَنَزَّلْنَا عَلَیْهِم مِّنَ ٱلسَّمَآءِ مَلَکًا رَّسُولًا (95) قُلْ کَفَىٰ بِٱللَّهِ شَهِیدًا بَیْنِى وَبَیْنَکُمْ ۚ إِنَّهُۥ کَانَ بِعِبَادِهِۦ خَبِیرًا بَصِیرًا (96) ♦

و مردم را آن گاه که هدایت[دعوت پیامبر و قرآن] بر آن‌ها آمد چیزی از ایمان آوردنشان بازنداشت جز آنکه گفتند: آیا خدا بشری را به رسالت برانگیخته است؟ [به اعتقاد آنکه باید رسول از فرشتگان باشد]. ❋ بگو: اگر در روی زمین فرشتگانی بودند که با اطمینان راه می‌رفتند، [خوف خدا نداشتند و نیازمند بعثت رسول بودند] حتماً برای آن‌ها از آسمان فرشته‌ای به رسالت فرو می‌فرستادیم [زیرا باید اهل زمین از سوی آسمان هدایت شوند و بین رسول و امتش مجانست باشد]. ❋96 [پس از یأس از تأثیر دعوت و معجزات] بگو: همین کافی است که خداوند میان من و شما گواه است [که در روز جزا شهادت دهد من رسول او بودم و ابلاغ رسالت کردم]، زیرا که بی‌تردید او همواره به بندگانش آگاه و بیناست. ❋