بِسْمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحْمَـٰنِ ٱلرَّحِیمِ

♦ وَأُحِیطَ بِثَمَرِهِۦ فَأَصْبَحَ یُقَلِّبُ کَفَّیْهِ عَلَىٰ مَآ أَنفَقَ فِیهَا وَهِىَ خَاوِیَةٌ عَلَىٰ عُرُوشِهَا وَیَقُولُ یَالَیْتَنِى لَمْ أُشْرِکْ بِرَبِّىٓ أَحَدًا (42) وَلَمْ تَکُن لَّهُۥ فِئَةٌ یَنصُرُونَهُۥ مِن دُونِ ٱللَّهِ وَمَا کَانَ مُنتَصِرًا (43) هُنَالِکَ ٱلْوَلَـٰیَةُ لِلَّهِ ٱلْحَقِّ ۚ هُوَ خَیْرٌ ثَوَابًا وَخَیْرٌ عُقْبًا(44)♦

[بالاخره مورد غضب قرار گرفت] و میوه‌هایش نابود شد، پس چنان شد که کف دست‌ها را [از تأسف] بر آنچه در راه آن هزینه کرده پشت و رو می‌کرد. در حالی که دیوارهای باغ بر روی داربست تاک‌ها فرو ریخته بود، و [مرتب] می‌گفت: ای کاش کسی را شریک پروردگار خود نمی‌ساختم [وای بر من که از روی غفلت، خودم و اسباب ظاهری را مؤثرتر از خدا دیدم]! ❋ و او را غیر خدا گروهی نبود که یاری‌اش دهند و خود نیز قدرت یاری خود نداشت. ❋ در این مورد [و امثال این گرفتاری‌ها] مالکیت امر و یاری تنها از آن خدای به حق است. او از نظر پاداش بهتر و از حیث تأمین عاقبت نیکوتر است [غیر او را نه ولایت امر است، نه پاداش و نه تأمین عاقبت].❋