بِسْمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحْمَـٰنِ ٱلرَّحِیمِ

 ♦ وَزَکَرِیَّآ إِذْ نَادَىٰ رَبَّهُۥ رَبِّ لَا تَذَرْنِى فَرْدًا وَأَنتَ خَیْرُ ٱلْوَ‌ٰرِثِینَ (89) فَٱسْتَجَبْنَا لَهُۥ وَوَهَبْنَا لَهُۥ یَحْیَىٰ وَأَصْلَحْنَا لَهُۥ زَوْجَهُۥٓ ۚ إِنَّهُمْ کَانُوا۟ یُسَـٰرِعُونَ فِى ٱلْخَیْرَ‌ٰتِ وَیَدْعُونَنَا رَغَبًا وَرَهَبًا ۖ وَکَانُوا۟ لَنَا خَـٰشِعِینَ (90) ♦

و [به یاد آر] زکریا را هنگامی که پروردگار خود را ندا کرد: پروردگارا، مرا تنها [و بدون فرزند و وارث] مگذار و [اگر وارثی هم ندهی باکی نیست، زیرا] تو بهترین وارث‌ها هستی. ❋  پس ما خواسته‌اش را برآوردیم و یحیی را به او بخشیدیم و همسرش را هم [که سالخورده و ذاتاً نازا بود به وسیلۀ ردّ جوانی و بذل نیروی توالد) برای او شایسته [بارداری] کردیم چرا که آن‌ها [خاندان زکریا یا همۀ انبیای گذشته] همواره در کارهای خیر شتاب می‌ورزیدند و پیوسته از ما در حال امید و بیم، دعا و درخواست داشتند و همواره در برابر ما خاضع و بیمناک بودند.❋